Szparag

Szparag jest jedynym gatunkiem jadalnym rodzaju Asparagus. W stanie dzikim można go znaleźć na glebach lekkich, na łąkach, u wybrzeży mórz i rzek, zarówno w basenie Morza Sródziemnego jak i w Centralnej Azji czy Zachodniej Syberii. Również w Polsce można znaleźć dziką formę szparaga. Niektórzy autorzy przyjmują więc za ojczyznę szparaga srodkową Europe, inni Wschód. Szparag jako warzywo znany był już od bardzo dawna przez Egipcjan, Greków i Rzymian. Swiadczą o tym rysunki na egipskich sarkofagach sprzed 5000 lat i wzmianki na temat uprawy i spożycia szparaga w literaturze rzymskiej (Cato,Columella, Pliniusz). W początku XVI w. nano już powszechnie szparagi Anglii, Francji, a nieco W później w Niemczech. Podziemną część rośliny stanowi tzw. karpa, czyli krótkie, zgrubiałe, zdrewniałe i rozgałęzione klącze. Z jego dolnej części oraz boków wyrastaja mięsiste korzenie, które żyją pare lat i stopniowo obumierają. Nowe korzenie wyrastają z miejsc położonych powyżej obumarłych korzeni starych. Dlatego też karpa szparagowa rozrasta się z roku na rok zarówno ku górze jak i na boki Mięsiste korzenie szparaga spełniają podwójną rolę, mianowicie pobierająpokarmy i stanowią równocześnie organ spichrzowy. Wypustki w miarę wzrostu, po przekroczeniu 25-30 cm długości, ,,lykowacieją i nie nadają się do spożycia Skórka pedu staje się grubsza, ścianki włókien lykowych i drewna grubieją, wzrasta w nich zawartość ligniny. Młode pędy mogą być białe albo zielone w zależności od sposobu prowadzenia. Jeżeli wypustki chroni się sztucznie przed dostępem światła otrzymuje się tzw. szparagi bielone. Pędy wystawione na działanie światła od początku ich wzrostu zabarwiają się na zielono i stanowią wtedy tzw. szparagi zielone. Szparag jest rośliną dwupienną, a stosunek roślin męskich do ženskich wynosi w przybliżeniu 1:1.