Seler korzeniowy

Seler korzeniowy, podobnie jak i liściowy, pochodzi od dziko rosnącego w całej Europie, a także w Egipcie, Etiopií, Algierii, Azji Zachodniej, Australii, selera błotnego. Występuje jako roślina roczna nad brzegami wód na glebach veolens L. var silvestre Presl. Spotykano go również w Ameryce Pól . Seler używany był jako roślina ozdobna i lecznicza. W starośredniowiecznych zaczęto tę formę selera uprawiać w Europie Srodkowej. Uprawa selera korzeniowego datuje się od XVIII wieku. Seler korzeniowy jest rośliną dwuletnią. W pierwszym roku uprawy tworzy mięsisty, kulisty lub romboidalny korzeń spichrzowy z rozetą liści i dość grubymi korzeniami bocznymi. W drugim roku z korzenia spichrzowego wyrasta początkowo rozeta liści. Korzeń spichrzowy zbudowany jest z trzech prawie równych co do wysokości części: łodygowej, z której wyrastają liście, podliścieniowej, zupełnie gładkiej oraz korzeniowej, z której wyrastają korzenie boczne.