Sałata siewna

Sałata pochodzi od dzikiego gatunku L. scariola L. występującego w Indiach, Azji Mniejszej, na Zakaukaziu w Iranie i Turkiestanie. Starożytni Grecy i Rzymianie uprawiali sałatę już  IV i V wieku p.n.e. Do polski wprowadzono sałatę na początku XVI wieku, w tym początkowym etapie były znane tylko formy sałaty liściowej i rzymskiej. Sałaty można podzielić na pięć kategorii: kruchą, masłową, rzymską, liściową, szparagową. Sałata krucha tworzy główki (do 800g) i jest dobrze przystosowana do uprawy polowej późnej (dzięki wolniejszemu starzeniu się i słabszej skłonności do wybijania w pędy kwiatostanowe). Również w ciepłych miesiącach letnich o długim dniu. Sałata masłowa w ciepłej temperaturze i długim dniu szybko wybija w pędy kwiatostanowe i starzeje się. Sałata rzymska nadaje się do uprawy letniej ale ustępuje znacznie sałacie kruchej. Sałata łodygowa uprawiana jest w gruncie, częścią użytkową jest łodyga, która po obraniu może być zjadana na surowo, kiszona lub gotowana. Sałata jest rośliną roczną, system korzeniowy składa się z rozgałęzionego korzenia palowego. Większość rodzajów sałaty (oprócz łodygowej) wytwarza rozety liści lub główki osadzone na krótkiej łodydze. Formowanie i wydłużanie się łodygi następuje podczas rozwijania się pędu kwiatostanowego. Koszyczki kwiatowe są drobne koloru żółtego, zebrane w baldachokształtną  wiechę. Sałata jest rośliną samopylną, jednak zapylenie krzyżowe może nastąpić poprzez owady.