Fasola zwykła

Fasola zwykła pochodzi z Ameryki  Środkowej i Południowej gdzie była spożywana od dawna, dowodem na to jest znalezienie nasion fasoli w grobowcach peruwiańskich koło Limy. Gdy Kolumb wylądował w Ameryce fasola była tam od dawna uprawiana. Nasiona zostały przez Kolumba przywiezione do Portugalii i Hiszpanii, skąd uprawa tej rośliny rozpowszechniła się na całą Europę (pierwsze wzmianki w Europie to rok 1542r a w Polsce 1797r). Pierwsze fasole były roślinami tycznymi o zielonych włóknistych strąkach i ciemnych nasionach. Karłowatość bezwłóknistość żółte zabarwienie strąków czy białe nasiona pojawiły się później podczas prac hodowlanych. Do rodzaju fasola zalicza się paręset gatunków. Z czego w uprawie jest 10. Wszystkie te rośliny mają bardzo wysokie wymagania co do temperatury. Dlatego w warunkach Europejskich uprawia się tylko wybrane gatunki. Fasola zwykła jest rośliną jednoroczną. W Polsce uprawiana jest jako roślina jednoroczna. Korzeń palowy fasoli sięga do 1m,  jest silnie rozwinięty. Fasola wielokwiatowa posiada łodygę, która ma zdolność kręcenia się w koło podpory w kierunku wskazówek zegara nawet do 4 metrów. Budowa kwiatów jest typowa dla roślin motylkowatych. Fasola zwykła jest rośliną samopylną w czasie suszy występuje czasem zapylanie obce przez owady. Owocem fasoli jest strąk, jego wielkość, kolor, kształt, zależą od odmiany rośliny.